Бенефіс беларускай мовы

Вядома, што літаратурная спадчына вялікага класіка – гэта узор беларускай мовы. Як балюча ён перажываў той перыяд, калі беларуская мова была забаронена! Так было і падчас яго настаўніцтва ў Пінкавічах. Як сапраўдны патрыёт паэт усё жыццё прысвяціў захаванню і працвітанню роднага слова.

Таму адна з галоўных задач нашага музея -  выхаванне ў наведвальнікаў  жадання размаўляць  па-беларуску. Адчуваць яе сакавітасць, замілаванасць, непаўторнасць.

Гэта задача ўдала рэалізавалася і на традыцыйным бенефісе беларускай мовы. Вось якія цікавыя дзеі былі прапанаваны наведвальнікам у Коласавай школе.

Не так проста было апынуцца на свяце. Юныя экскурсаводы з аб’яднання “ГіД”(гаваркія і дапытлівыя) усім гасцям зрабілі  іспыт па перакладу слоў. Затым былі ўласныя музейныя вершаванкі:

 -Усім прывітання шчырыя словы.

У нас святкаванне Дня роднай мовы!

- Святкуюць дарослыя, святкуюць і дзеці,

Святкуюць дзень гэты на ўсім белым свеце.

- Бо родныя мовы чамусьці знікаюць,

Напэўна – што мала на іх размаўляюць.

- Каб роднае слова гучала часцей,

Сабралі і мы ў музеі гасцей.

-Гучыць тут заўжды беларуская мова

З экскурсій  вязуць наша роднае слова!

-Тут роднаму слову прызнацца – рэклама,

Традыцыяй  стала і свята таксама.

- Дзве мовы дзяржаваю нам падаецца,

 Але ж беларуская роднай завецца!

-Яшчэ ж уваходзяць у “ моўны камплект”

Гаворкі мясцовыя – наш дыялект.

- Такое, здаецца, у іх падабенства,

Бо чуем мы гэтыя мовы з маленства!

- У Год народнага адзінства,

Хачу яшчэ сябры сказаць.

Што ў Беларусі на ўсіх мовах

Свабодна можна размаўляць.

-Бо тут для кожнага народа

Знаходзяцца і мір, і згода!

- Ну хопіць, хопіць балбытаць,

Гасцям патрэбна слова даць.

І тут  ўсе прысутныя сказалі “Ах!”, бо французкая мова была ў гасцях. З настаўніцай Вывокаўскай СШ Ірынай Рыгораўнай Гаўрыловіч  усе здзейснілі цікавы захапляльны шпацыр па Елісейскіх палях Парыжа, спявалі караоке вядомыя французкія (у перакладзе на беларускую мову) песні. У Лондане ж мы апынуліся з настаўнікам той жа школы Віталем Аркадзьевічам Шульганом. Ён на цікавых практыкаваннях паказаў,  як англійская мова пасябравала з беларускай: шмат яе  слоў папоўнілі лексіку беларусаў.

 А ці чулі вы, каб “Бітлы” спявалі па-беларуску? А вось выкананне вучнямі Пінкавіцкай сярэдняй школы імя Якуба Коласа знакамітай “Yestevdau”  пад акампанемент скрыпкі,  ды яшчэ на роднай мове,  выклікала шквал апладысментаў. А з якім аратарскім майстэрствам хлопчык у ролі А.С.Пушкіна дэкламаваў “Я помню дзіўнае імгненне…”!

А самае смачнае было напрыканцы.  Так-так, я не памылілася. Вучні прав інцыяльнай Бабрыкоўскай сярэдняй школы прывезлі не толькі флеш-моб на нямецкай мове. Яны паказалі знікаючы абрад “Пырогі” з сапраўднымі пірагамі і багатым палескім застоллем. Мясцовая гаворка ўнесла асаблівы каларыт у гэты народны спектакль.        

Сваха: То давайтэ ўжэ і пырогі мыняты. Свашка, бэрытэ наш хліб, коб у нашых молодых буў доўгі вік.

         Гаспадыня: А я даю пырогі, шоб нашы молодые ў пары жылі, дай дыток нажылі. А мы будэм помагаты, дыток годоваты.

 “Можа таму і шлюбы раней былі трывалыя, што беражліва ставіліся людзі адзін да аднаго, да моўнай спадчыны” – сам па сабе паспеў вынік пасля ўдалага выступлення бабрыкоўцаў.

Скажыце, які кандытарсі выраб можа канкурыраваць з выпечаным у пячы духмяным караваем? Задаволеныя госці частаваліся смачным гасцінцам і напявалі любімую песню настаўніка Пінкавіцкага народнага вучылішча Канстанціна Міхайлавіча  Міцкевіча (Якуба Коласа) “Чаму ж мне не пець…”

Ніхто не хацеў раз’язджацца. Свята адбылося. Таленавітыя настаўнікі і здольныя вучні прыклалі для таго намаганні, прыпраўленыя павагай да роднага слова.

Вялікая падзяка ўсім, хто меў дачыненне да падрыхтоўкі гэтага свята.

  Метадыст Жанна Верыч.